Οι διάδρομοι του νοσοκομείου δεν είναι ποτέ πραγματικά άδειοι. Ακόμα κι όταν σιωπούν, κουβαλούν ψιθύρους, βήματα, βλέμματα. Είναι δρόμοι χωρίς παράθυρα, αλλά γεμάτοι ιστορίες· άλλοτε σπαρακτικές, άλλοτε γεμάτες ελπίδα.
Κάθε πρωί, με το πρώτο φως, ξεκινά η τελετουργία: τροχήλατα καρότσια, ήχοι από παλμικά οξύμετρα, μυρωδιά από αντισηπτικά και καφές ξεχασμένος στο χάρτινο ποτήρι. Οι επαγγελματίες υγείας διασχίζουν τους διαδρόμους με ταχύτητα και σκοπό, μα τα μάτια τους κουβαλούν κούραση και φροντίδα. Πίσω από κάθε ποδιά, υπάρχει ένας άνθρωπος που παλεύει να δώσει κουράγιο, ακόμη κι όταν ο ίδιος το χρειάζεται.
Στους ίδιους διαδρόμους, σιωπηλά βαδίζουν οι συγγενείς. Άνθρωποι με αγωνία στο βλέμμα, που περιμένουν ένα «είναι καλύτερα» για να ανασάνουν. Κάθονται στις ίδιες πλαστικές καρέκλες, σκυμμένοι πάνω από κινητά και προσευχές.
Κι έπειτα είναι οι ασθενείς. Με πιτζάμες και παντόφλες, με ορούς και ανασφάλεια. Άλλοι γελούν, άλλοι σωπαίνουν. Μα όλοι βαδίζουν αυτούς τους διαδρόμους σαν μονοπάτια προς την ελπίδα ή την αποδοχή. Συχνά, μια λέξη από έναν φροντιστή, ένα βλέμμα κατανόησης, γίνεται πιο θεραπευτικό κι από το φάρμακο.
Η ζωή στους διαδρόμους του νοσοκομείου είναι σκληρή, μα και αληθινή. Είναι γεμάτη από την καθημερινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης: τον φόβο, την αναμονή, τη φροντίδα, τη δύναμη. Και όταν η πόρτα της εξόδου ανοίγει, είναι γιατί κάποιος γυρίζει στο σπίτι, ή κάποιος άλλος προχωρά κάπου αλλού — και οι διάδρομοι συνεχίζουν να ζουν, όπως πάντα: αθόρυβα, άγρυπνα, ανθρώπινα.
Πηγή: Εμμανουελα Διαμαντακη
ΕΚΑΒ ΡΟΔΟΥ
